Kim jestem?

A więc kim jest Jimi Su? 
      Nie da się ukryć, że jestem raczej typowym cholerykiem, który w dodatku czasami zapomina spakować do torby mózgu.  

     Lubię poznawać nowych ludzi, choć nie rwę się jakoś szczególnie do spędzania z nimi wolnego czasu. Szczerze? Nienawidzę grupek. Wystarczy mi jedna, dwie osoby, a najlepiej żadna, ponieważ w samotności też mi dobrze. Po za tym wolę posiedzieć w domu otoczona książkami i odcięta od wszystkiego co mnie w jakiś sposób przytłacza. 

     Typowy mol książkowy ze mnie, więc czytam jak najęta i chętnie zarażam innych swoimi pasjami. Kocham rozmawiać z ludźmi o tym co czytam. Lubię dyskutować, analizować, snuć wątki i poznawać zdanie innych na temat danego dzieła. W końcu każdy postrzega wszystko inaczej, a ja lubię chłonąć wszystko co ciekawe.

     Nie wyobrażam sobie także życia bez muzyki; tak samo jak bez słodyczy. To musi być i już. Kropka.
    Wyglądam.. mniej więcej jak człowiek. Mam ciemne brązowe włosy, które aktualnie farbuję na rudo. Nie są długie, ale i nie za krótkie. Po prostu idealne. Oczy to ja mam zielone, chociaż zależy od światła, bo czasami wydają się żółte i czuję się, jak jakiś wybryk natury. 

    Istnieje mało rzeczy, w których jestem dobra, ale rysowanie z całą pewnością mi wychodzi. Rysuję praktycznie wszystko co się da. To mnie uspokaja i pozwala się na czymś skupić. Lubię anime i mangę, chodzę na różne konwenty i czasami zrobię cosplay.

     Boję się kotów, wiecznie psuje swoje słuchawki, a także gubię wszędzie ładowarkę od telefonu. Jednym słowem jestem roztrzepana. No i oczywiście jestem mega zabawna!

A tu możecie mnie znaleźć:
Słodki Flirt
Harummii


Eldarya
JunkoIku


Instagram - powstał generalnie dla cosplayów. 
v.i.v.i.m.o.r.t.e

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział pierwszy

W pokoju panuje prawie całkowita ciemność, ale nawet z zamkniętymi oczami doskonale wiem gdzie rozmieszczone są poszczególne rzeczy. Spoglądam w lewo. W kącie pod oknem dostrzegam rysy dwuosobowego łóżka. Leżałam już na nim dziesiątki razy, ale wspomnienia te są jak odległe i ulotne sny. Zaraz przy łóżku znajduje się szafka nocna, na której pali się niebieska lampka, będąca jedynym tutejszym źródłem światła. Na dywanie, opierając się o jedną z nóg łóżka, siedzi chłopak z książką między kolanami. Podchodzę do niego trochę bliżej, a nawet chrząkam krótko, aby poinformować go o swojej obecności, ale ten dalej wydaje się być pochłonięty lekturą. Dopiero kiedy siadam obok podnosi głowę i spogląda na mnie tak, jakby widział mnie po raz pierwszy. -Lucy.- mówi jedynie, marszcząc przy tym brwi. Sięga jeszcze pod kolano i wyciąga ciemną zakładkę, którą zaraz wciska między strony książki i odkłada ją na bok, aby ponownie zaszczycić mnie spojrzeniem. —Co Ty tu robisz?— dostrzegam, jak
Czytaj dalej »

Rozdział piąty

Złote promienie próbują się przebić przez gęste chmury, które jakby celowo chciałby zatrzymać je w potrzasku. Słońce dalej się upiera i w końcu udaje mu się wydostać na świat jeden ze swoich warkoczy, a cały korytarz w kilka sekund tonie w jego blasku. Wyciągam rękę przed siebie i próbuję przechwycić parę drobnych puszków unoszących się w powietrzu. Mienią się w złocie. Błyszczą, jak brokat i tańczą na wietrze, jak najznakomitsze baleriny z Jeziora Łabędziego. Wirują jak szalone, jakby dopiero co dostały skrzydeł. Nagle warkocz zaczyna się cofać, kiedy obłoki na nowo przysłaniają całe niebo. Wszystko w zasięgu mojego wzroku spowite jest ciemnością, która dziwnie mnie przytłacza. Pora wrócić do domu. * -Jaśmin, czy lawenda? Jak myślisz, Luz? -Myślę, że nawet gdybyś nie oblała się żadnymi perfumami, nikt by tego nie zauważył. -Czyli jaśmin, dzięki kochanie.- cmoknęła mnie w polik, zamykając swoją szafkę. Od samego rana Rozalia zadawała mi z milion takich pytań. Chciała
Czytaj dalej »

Rozdział dziesiąty

Najgorszy moment w życiu człowieka, to chwila, w której dochodzimy do wniosku, że straciliśmy wszystko, na czym naprawdę nam zależało. Wszystko co było cenne w naszym dotychczasowym jestestwie - coś, dzięki czemu nasze dotychczasowe patrzenie na świat zmieniało się diametralnie. Chyba jeszcze nigdy tak szybko się nie ubierałem. Dosłownie nie patrzę co i jak wkładam, zależy mi tylko i wyłącznie na tym, żeby już za nią biec i postarać się to wszystko wytłumaczyć. Niestety Amber wydaje się być nieugięta. Krzyczy coś do mnie, szarpie za rękę, próbując mnie zatrzymać, ale nawet nie chce mi się mówić, żeby przestała. -Gdzie Ty do cholery idziesz?!- wyrasta przed mną, jak chwast, którego nie mogę niczym wyrwać.- Miałeś nie przestawać, czy właśnie tak się nie umówiliśmy?! -Nie przypominam sobie, żebym coś takiego Ci obiecywał, Amber. Nie mam zamiaru niczego jej tłumaczyć. Od samego początku wiedziałem, że jej pojawienie się w moim życiu, to kolejna pułapka. Nie zrobiłem nic, żeby zmi
Czytaj dalej »