Kim jestem?

A więc kim jest Jimi Su? 
      Nie da się ukryć, że jestem raczej typowym cholerykiem, który w dodatku czasami zapomina spakować do torby mózgu.  

     Lubię poznawać nowych ludzi, choć nie rwę się jakoś szczególnie do spędzania z nimi wolnego czasu. Szczerze? Nienawidzę grupek. Wystarczy mi jedna, dwie osoby, a najlepiej żadna, ponieważ w samotności też mi dobrze. Po za tym wolę posiedzieć w domu otoczona książkami i odcięta od wszystkiego co mnie w jakiś sposób przytłacza. 

     Typowy mol książkowy ze mnie, więc czytam jak najęta i chętnie zarażam innych swoimi pasjami. Kocham rozmawiać z ludźmi o tym co czytam. Lubię dyskutować, analizować, snuć wątki i poznawać zdanie innych na temat danego dzieła. W końcu każdy postrzega wszystko inaczej, a ja lubię chłonąć wszystko co ciekawe.

     Nie wyobrażam sobie także życia bez muzyki; tak samo jak bez słodyczy. To musi być i już. Kropka.
    Wyglądam.. mniej więcej jak człowiek. Mam ciemne brązowe włosy, które aktualnie farbuję na rudo. Nie są długie, ale i nie za krótkie. Po prostu idealne. Oczy to ja mam zielone, chociaż zależy od światła, bo czasami wydają się żółte i czuję się, jak jakiś wybryk natury. 

    Istnieje mało rzeczy, w których jestem dobra, ale rysowanie z całą pewnością mi wychodzi. Rysuję praktycznie wszystko co się da. To mnie uspokaja i pozwala się na czymś skupić. Lubię anime i mangę, chodzę na różne konwenty i czasami zrobię cosplay.

     Boję się kotów, wiecznie psuje swoje słuchawki, a także gubię wszędzie ładowarkę od telefonu. Jednym słowem jestem roztrzepana. No i oczywiście jestem mega zabawna!

A tu możecie mnie znaleźć:
Słodki Flirt
Harummii


Eldarya
JunkoIku


Instagram - powstał generalnie dla cosplayów. 
v.i.v.i.m.o.r.t.e

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Rozdział trzeci

—Myślisz, że Leo zaprosi mnie na bal? —Czemu nie miałby Cię zaprosić? Przecież to Twój chłopak, Ros. —Wiem, wiem.. ale chodziło mi bardziej o to, czy sądzisz, że będzie chciał użerać się z małolatami na parkiecie.— wypaplała na jednym tchu, czerwieniąc się. Ten rumieniec z pewnością nie był spowodowany przez upał. —Zalałaś się gorącą falą zażenowania.— zauważam, unosząc przy tym lewą brew ku górze. Zawsze łatwiej było mi poruszać tą, bo prawa nigdy nie chciała mnie słuchać, jakby należała do kogoś innego. —Zamknij się, jeżeli Ci życie miłe, Luz.— mówi całkowicie opanowanym głosem, pozbawionym wszelkiego napięcia i zwątpienia, które jeszcze przed chwilą jej towarzyszyły. —Jak sobie życzysz.— wzruszam ramionami, po czym podciągam rękaw bluzy i po raz kolejny tego dnia odczytuje z ręki kod do szafki. Nie jestem zbyt inteligentna, a już z całą pewnością nie mam fotogenicznej pamięci. Nawet swojego numeru telefonu nie jestem w stanie wydukać bez pomocy notesu, ale w końcu każdy
Czytaj dalej »

Rozdział dziesiąty

Najgorszy moment w życiu człowieka, to chwila, w której dochodzimy do wniosku, że straciliśmy wszystko, na czym naprawdę nam zależało. Wszystko co było cenne w naszym dotychczasowym jestestwie - coś, dzięki czemu nasze dotychczasowe patrzenie na świat zmieniało się diametralnie. Chyba jeszcze nigdy tak szybko się nie ubierałem. Dosłownie nie patrzę co i jak wkładam, zależy mi tylko i wyłącznie na tym, żeby już za nią biec i postarać się to wszystko wytłumaczyć. Niestety Amber wydaje się być nieugięta. Krzyczy coś do mnie, szarpie za rękę, próbując mnie zatrzymać, ale nawet nie chce mi się mówić, żeby przestała. -Gdzie Ty do cholery idziesz?!- wyrasta przed mną, jak chwast, którego nie mogę niczym wyrwać.- Miałeś nie przestawać, czy właśnie tak się nie umówiliśmy?! -Nie przypominam sobie, żebym coś takiego Ci obiecywał, Amber. Nie mam zamiaru niczego jej tłumaczyć. Od samego początku wiedziałem, że jej pojawienie się w moim życiu, to kolejna pułapka. Nie zrobiłem nic, żeby zmi
Czytaj dalej »

Rozdział pierwszy

W pokoju panuje prawie całkowita ciemność, ale nawet z zamkniętymi oczami doskonale wiem gdzie rozmieszczone są poszczególne rzeczy. Spoglądam w lewo. W kącie pod oknem dostrzegam rysy dwuosobowego łóżka. Leżałam już na nim dziesiątki razy, ale wspomnienia te są jak odległe i ulotne sny. Zaraz przy łóżku znajduje się szafka nocna, na której pali się niebieska lampka, będąca jedynym tutejszym źródłem światła. Na dywanie, opierając się o jedną z nóg łóżka, siedzi chłopak z książką między kolanami. Podchodzę do niego trochę bliżej, a nawet chrząkam krótko, aby poinformować go o swojej obecności, ale ten dalej wydaje się być pochłonięty lekturą. Dopiero kiedy siadam obok podnosi głowę i spogląda na mnie tak, jakby widział mnie po raz pierwszy. -Lucy.- mówi jedynie, marszcząc przy tym brwi. Sięga jeszcze pod kolano i wyciąga ciemną zakładkę, którą zaraz wciska między strony książki i odkłada ją na bok, aby ponownie zaszczycić mnie spojrzeniem. —Co Ty tu robisz?— dostrzegam, jak
Czytaj dalej »